నా జీవితంలోకి నువ్వే వచ్చి ఉంటే.....!
మనసు పురివిప్పిన నాటి నుంచి మనలో ఎన్నెన్నో కలలు పురుడు పోసుకుంటాయి. ఆ తర్వాత ఆ కలలు నెరవేరిన ట్టే అనిపిస్తాయి. ఆ కలల సౌరభాలు హృదయమంతా, జీవితమంతా వ్యాపిస్తాయి కూడా. కానీ, ఒక్కోసారి అంతలోనే అంతా అయిపోయినట్లు ఆ కలల సౌధాలన్నీ ఏ పెనుగాలి తాకిడికో విరిగిపడినట్లు చెల్లాచెదురైపోతాయి. తిరిగి చక్కబడతాయిలే అన్న ఆశే లేకుండా తునాతునకలై ఆనవాళ్లే దొరకనంత దూరాల్లోకి విసిరివేయబడతాయి. అదేమిటో గానీ, రవ్వంత కాలమే మనతో ఉండి, శాశ్వతంగా దూరమైపోతాయి. అలా పోయిన వేవీ ఇంకెప్పటికీ తిరిగి రావని తెలిసి కూడా ఎందుకో పిచ్చి మనసు.... పగలూ రేయీ వాటికోసమే పలవరిస్తూ ఉంటుంది. ఆ స్వప్న లోకమే ఉంటే ఎంత బావుండేది...! ఆ స్వప్పమూర్తే త నతో ఉంటే ఎంత అద్భుతంగా ఉండేది! అనుకుంటూ జీవితమంతా మదనపడుతూ ఉండిపోతుంది. ‘ కన్యాదాన్‌’ సినిమా కోసం హస్రత జైపూరి రాసిన ఈ పాటలో ఈ అంతరధ్వనే వినిపిస్తుంది. శంకర్‌ జైకిషన్‌ స్వరపరిచిన ఈ గీతం రఫీ గొంతులో పడి వికల మనస్కుల అంతర్వేదనను నిజంగా ఆకాశానికి చేర్చింది
* * * * *
మేరి జిందగీ మే ఆతే తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
యే నసీబ్‌ జగ్‌మగాతే తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
( నా జీవితంలోకి నువ్వే వచ్చి ఉంటే ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
నా తలరాత ను మెరిపించి ఉంటే ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది)
తానే సమస్తమై జీవితంలోకి రావలసిన వ్యక్తే రాకుండా పోయాక, ఎవరి జీవితమైనా ఉండాల్సిన రీతిలో ఎలా ఉంటుంది? ఆ అసలు మూలాల్ని పట్టించుకోకుండా ‘‘ఇలా ఎందుకున్నావు? అలా ఎందుకు అయిపోయావు?’’ అంటూ ఎవరైనా ప్రశ్నిస్తే ఆ ప్రశ్నకు అర్థమేముంటుంది? తానే తన జీవన సౌధానికి మూలస్థంభం అనుకుని అన్ని సన్నాహాలూ చేసుకుంటున్న సమయంలో ఆ మూలస్థంభమే మటుమాయమైపోతే ఇంకెక్కడి జీవితం..? . ఇంకెక్కడి జీవన సౌధం? ఇప్పటికి ఈ చీకట్లు ఇలానే ఉండిపోయినా ఆ ప్రేమమూర్తి రాకతో అంతా కాంతివంతమవుతుందని కదా కలలు కన్నది.! ఆ ప్రేమమూర్తి, ఆ కాంతి పుంజం ఇంకెప్పటికీ రానే రాదని తేలిపోతే ఏమిటి చెయ్యడం? గుండెను చిక్కపట్టుకుని జీవితమంతా బిక్కుబిక్కుమంటూ గడపడమే గానీ, జీవితపు రసానందంలో ఓలలాడే అవకాశం ఎక్కడ ఉంటుంది? అవును మరి! ఆమే తన జీవితంలోకి వచ్చి ఉంటే ఆ కథే వేరుగా ఉంటుంది! జీవన కావ్యమే వేరుగా ఉంటుంది!
కయీ బార్‌ మిల్‌ చుకీ హై, యే హసీఁ హసీఁ నిగాహేఁ
వహీ బేక రారియాఁ హైఁ న మిలీ ఖుషీ కి రాహేఁ
మేరే దిల్‌ సే దిల్‌ మిలాతే, తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ / మేరే జిందగీ మే ఆతే......... /
(ఎన్నో సార్లు కలిశాయి - ఈ ముగ్ధ మనోహరపు చూపులు
అయినా, ఎప్పుడూ వికల మనస్కంగానే తప్ప, ఆనందపు దారులే దొరకలేదు
నా మనసుతో మనసు కలిపి ఉంటే - ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది / నా జీవితంలోకి నువ్వే వచ్చి ఉంటే /
ఎవరి జీవితం వారిని ఎన్ని రకాలుగా కుంగదీస్తుందో ఎవరికి తెలుసు? అందమైన కళ్లు ఎన్నిసార్లు ఎదురైతేనేమిటి? ఆ కళ్లల్లో కల్లోలాలు, లీలగా తిరిగే కన్నీళ్లే కనపిస్తుంటే, ఆ కళ్లల్లో ఆనంద తీరాల్ని చూసే అవకాశం ఎలా ఉంటుంది? ఈ పరిస్థితి ఎప్పటికీ మారదని ఎప్పటికప్పుడు తేలిపోతుంటే ఏమైపోవాలి? ఒక్కగానొక్క జీవితం ఇలా చిందరవందర అయిపోయిందేమిటా అన్ని మనసు చింతిల్లదా? ఒకానొక దశలో విసిగి వేసారి, అసలు సుఖదుఃఖాలకు సంబంధమే లేని పూర్తిగా వేరైన మరో జీవితాన్ని వెతుక్కోవాలని అనిపించదా? తీరా అలాంటి మరే జీవితాన్నో వెతుక్కున్నాక ‘‘నీదీ ఒక బతుకేనా? ఇదీ ఒక జీవితమేనా?’’ అంటూ నిప్పుల వ ర్షం కురిపిస్తుంటే పాపం ఆ జీవుడు ఏంమాట్లాడతాడు? దిక్కులు చూస్తూ నిలుచోవడం తప్ప ఏం సమాధానం చెబుతాడు? ఆ రోజున ఆ మనసుతో మనసు కలిపే ఉంటే ఈ రోజున ఇలా మాట్లాడే అవసరమే ఉండేది కాదు కదా! ఒక్క అడుగు ముందుకేసి హృదయాన్ని పరిచే ఉంటే ఆ కథే వేరుగా ఉంటుంది...! ఆ కావ్యమే వేరుగా ఉంటుంది!
ముఝే క్యా గరజ్‌ కిసీసే, హసే ఫూల్‌ యా సితారే
హైఁ మేరే నజర్‌ మే కితనే, యే జవాఁ జవాఁ నజారే
అగర్‌ ఆప్ ముస్కురాతే తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ / మేరే జిందగీ మే ఆతే............ /
(పూలు నవ్వితే నే! తారలు నవ్వితేనే! వాటితో నాకు పనేమిటి?
అవేమీ కొరగాని నేను చూసిన ఎన్ని నవయవ్వనపు సుందరసీమల్లేవు?
నువ్వే ఒక్క మందహాసం చేసి ఉంటే ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది / నా జీవితంలోకి నువ్వే వచ్చి ఉంటే /)
ఏ రకంగా జీవించినా మనల్ని చూసి హేళనగా నవ్వుకునే వాళ్లుంటారు. అదే సమయంలో మనం అనుకున్న లక్ష్యం, దాన్ని చేరుకోవడానికి మనం ఎంచుకున్న మార్గం ఎంతో ఉన్నతమైనదీ, ఉత్కృష్టమైనదీ అని అభినందించే వాళ్లూ ఉంటారు. నిజానికి ఈ ఇద్దరిలో ఎవరూ ముఖ్యం కాదు. వీళ్ల వ్యాఖ్యానాలూ ముఖ్యం కాదు. అనుక్షణం నీతో నడిచే నీ అంతరాత్మే అన్నింటికన్నా ముఖ్యం. లేదా నీ ఆత్మలో ఆత్మగా ఉన్న నీ ప్రేమమూర్తే ముఖ్యం. ఆమె చేసే వ్యాఖ్యానాలే నిఖార్సయినవి. నిజమైనవి. లోకం ఎన్ని రకాలుగా మాట్లాడినా కుంగిపోకుండా, నీ వైపు చూస్తూ ఆ ప్రేమమూర్తి ఒక మందహాసం చేస్తే ఈ మహీతలమే నీ సొంతమైనట్లు. ఆ మహీతలానికి నువ్వే రారాజువైనట్లు, చక్రవర్తివైనట్లు. కానీ, అందరిలాగే లోకపు వ్యాఖ్యలకు జడిసి, నీ వైపు అడుగులు వేయడానికే జంకి, ముఖం దాచేసుకుని తన దారిన తాను వెళ్లిపోతే.....! వేలాది లక్షలాది జీవితాల్లో ఇదేగా జరుగుతోంది? అలా కాకుండా, లోకాన్నే ఏకాకిని చేసి నీ చేయందుకుని నడిస్తే, మందహాసాల కుంభవృష్టి కురిపిస్తే....! ఎంత బావుంటుంది. కానీ, అలా జరగడం లేదే! అదే జరిగితే ఆ కథే వేరుగా ఉంటుంది! ఆ కావ్యమే వేరుగా ఉంటుంది!
యే ఖుషీ రహే సలామత, యూఁహీ జష్న్‌ హో సుహానా
జిసే సున్‌రహీ హై దునియా, మేరే దిల్‌ కా హై తరానా
మేరే సాథ్‌ తుమ్‌ భీ గాతే, తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ
తో కుఛ్‌ ఔర్‌ బాత హోతీ / మేరే జిందగీ మే ఆతే............/
(నీ సంతోషం అలా సుభిక్షంగా ఉండిపోనీ - ఈ ఉత్పవం సుశోభితం కానీ
ఈ లోకం వింటున్నదంతా నా హృదయ గానమే సుమా
నాతో కలిసి నువ్వూ పాడి ఉంటే ఁ ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది
ఆ సంగతే వేరుగా ఉండేది - నా జీవితంలోకి నువ్వే వచ్చి ఉంటే)
దారులు శాశ్వతంగా వేరైపోతున్నాయని తొలిసారిగా తెలిసినప్పుడు హృదయాలు దావానలమైపోవడం సహజమే. కలల సౌధమంతా కాలి కూలిపోవడమే సహజమే. కానీ, ఏ మంటలైనా ఎంత కాలం ఉంటాయి? రోజులు, నెలలు పట్టవచ్చు. ఒక్కోసారి ఏళ్లు పట్టవచ్చు. కానీ, ఎప్పటికైనా ఆ మంటలు చల్లారిపోవడం ఖాయం. తాను కోల్పోయిన వారి తాలూకు జ్ఞాపకాల్లో మనసు ఏదోలా సేద తీరడమూ ఖాయం. ఆ తర్వాత కూడా జీవితంలో ఉండవలసినవన్నీ లేకుండాపోయాయే అన్న బాధైతే ఉండవచ్చు కానీ, గత జీవితంలో ఉండాల్సినవైతే ఉన్నాయి కదా ! అన్న ఊరట ఒకటి కలుగుతుంది. ఓదార్పు కలుగుతుంది. ఆ ఓదార్పులో అప్పుడప్పుడు తనను తాను ఊయల్లో ఊపుకొనేందుకు, లలిత లలితంగా మన గొంతులోంచి ఒక లాలిపాట పుట్టుకు రావచ్చు. ఆ పాట మాధుర్యంలో మనసు ఒకింత ఊరడిల్ల గలిగితే అంతకన్నా ఏం కాంవాలి? ఆ ఘడియలు అలాగే కొనసాగాలని ఎవరైనా కోరుకోవాలి. కాకపోతే ఆ పాడే సమయంలో తాను కూడా ఉంటే గొంతు కలిపేది కదా అనిపిస్తుంది. ఏక గళంలో కాకుండా యుగళ గీతమై మార్మోగేది కదా అనిపిస్తుంది. కానీ, అలా ఎంతగా ఎదురు చూసినా కొన్ని జీవితాల్లో ఏ ఫలితమూ ఉండదు. తన ఎదురు చూపే తన ఎదురుగా నిలుస్తుంది. అలా కాకుండా ఆమే తన జీవితంలోకి వచ్చి ఉంటే ఆ కథే వేరుగా ఉంటుంది! ఆ జీవన కావ్యమే వేరుగా ఉంటుంది!
... బమ్మెర
