నువ్వు లేని లోకం ...నాకు పరాయిదే....
తన జీవితానికి తానే లోకమనుకున్న వ్యక్తే తనకు కాకుండాపోతే ఎలా ఉంటుంది? అవతల ఎంత పెద్ద లోకం ఉన్నా శూన్యంగానే అనిపిస్తుంది. తన జీవితం కూడా ఒక్కొక్క అడుగే వేస్తూ ఆ శూన్యంలో కలిపిసోతున్నట్లే అనిపిప్తుంది. అయినా అప్పటిదాకా అతను సైతం తననే లోకం అన్నవాడే కదా! అలాంటి వ్యక్తే ఉన్నట్లుండి అదంతా ఏమీ కానట్లు, తన దారిన తాను ఎలా వెళ్లిపోయినట్లు? తమకు తాముగానే ఆ కొత్త లోకాలు వాళ్ల మీద వచ్చిపడతాయో లేక తామే వెతికి తెచ్చుకుంటారో తెలియదు గానీ, వారైతే ఆ కొత్త లోకంలోకి వెళ్లిపోతారు. అంతటితో ఇంక వారి ఆలోచనలు మారిపోతాయి. జీవితాలు మారిపోతాయి.... వారి జీవిత లక్ష్యాలు మారిపోతాయి. అలా అనుకుంటే తొలినుంచే ఎవరికి వారుగా ఉండిపోతే ఏ సమస్యా ఉండదుకదా! కడదాకా కలసి నడవాలనుకున్న ఏ జీవితాలైనా అర్థాంతరంగా దారులు మార్చుకుంటే ఎలా ఉంటుందో చెప్పేదే పర్వానా చిత్రంలోని ఈ గీతం. డి.ఎన్‌ మధోక్‌ రాసిన ఈ గీతానికి ఖుర్షీద్‌ అన్వర్‌ సంగీతం సమకూరిస్తే, సురయ్యా గుండెలు అవిసిపోయేలా గానం చేయడంతో పాటు ఆ పాత్రలో నటించారు కూడా....
* * * * * *
ఉల్ఫత్ జిసే కహెతే హైఁ- ఏక్‌ ఝూటీ కహానీ హై / జబ్‌ తుమ్‌ హీ /
(నువ్వే నాకు కాకుండా పోయాక - నాకీ లోకమే పరాయిదైపోయింది
దేన్ని మనం ప్రేమంటామో - అదంతా ఒక బూటకపు కథే అనిపిస్తోంది)
లోకంలో ఎన్ని కోట్లమంది ఉంటేనేమిటి? నీలోకం ఆ వ్యక్తే అయినప్పుడు నీకింక వేరే లోకం ఏముంటుంది? ఆ స్థితిలో అవతల మరోలోకం ఉందన్న ధ్యాసైనా ఉండదు. జీవితం పారవశ్యాల్లో తేలిపోతుంది. కాకపోతే ఉన్నట్లుండి హఠాత్తుగా ఆ లోకమే దూరమైపోతే, ఎప్పటికీ నీకు కాకుండా పోతే మన ఉనికేమిటో మనకే అర్థం కాదు. ఏది సత్యమో, ఏది అసత్యమో బోధపడదు. అప్పటిదాకా ప్రేమ అనుకున్నదే, ఉత్తి అబద్ధం అనిపిస్తుంది. అదేమిటో గానీ, కొందరు కొన్నాళ్లే ఒక లోకంలో ఉండి, ఆ తర్వాత మరో లోకంలోకి మరోలోకంలోకి అలా అలా లోకాలు మారుస్తూ వెళ్లిపోతుంటారు. కానీ, కొందరికి మాత్రం ఒకే ఒక్క లోకం ఉంటుంది. వారికి ప్రేమైనా, వియోగమైనా అక్కడే, జీవనమైనా మరణమైనా అక్కడే. అలాంటి వారికి తమలోకం చేజారిపోతే లోకంలో ఇంకేదీ నిజం కాదనిపిస్తుంది. చివరికి ప్రేమ కూడా అబద్దమే అనిపిస్తుంది..
జాతే హుయే క్యోఁ తుమ్‌ కో, ఇస్‌ దిల్‌ కా ఖయాల్‌ ఆతా
తడ్‌పాకే చలేజానా- ఏక్‌ రీత్ పురానీ హై / జబ్‌ తుమ్‌హీ/
( వెళ్ళిపోతున్న నీకు నా యీ హ్రుదయాన్ని గురించిన ద్యాసెందుకు
తపింపచేసి వెళ్లిపోవడం - ఒక పాత రీతే కదా మరి!)
జీవనయానంలో బహుదూరపు బాటసారులై, ఎవరికి వారు అలా వెళిపోతుండవచ్చు. ఎప్పటికీ అలాగే ఎవరి దారిలో వారు అలా వెళ్లిపోతే ఏమీ ఉండదు. కానీ, ఉన్నట్లుండి కొందరికి తామేదో ఒంటరి పక్షి అయినట్టు, ఒంటి స్థంభం మేడలో కూర్చుని ఏవో ఆర్తనాదాలు చేస్తున్నట్లు అనిపిస్తుంది. ఎవరి నీడనో చేరితే తప్ప తానింక మనలేననిపిస్తుంది. అంతటితో అప్పటిదాకా ఏ వైపునో ఉన్న మనసు మరే వైపో వెళుతుంది . ఆ వెళ్లినదేదో ఏ చెట్టుమీదో గుట్ట మీదో వాలిపోతే ఏమీ ఉండదు. కానీ, ఏ హృదయం మీదో వాలిపోతేనే అంతా అతలాకుతలమైపోతుంది. ఒక దశలో మరీ అంతగా ఆంధోళన పడాల్సిన పనేమీ లేదులే! ఇదో ఆనంద సీమేలే అనికూడా అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే తన ప్రతిపాదనకు ఎదుటి వారినుంచి వ్యతిరేకత ఏదీ రానప్పుడు, ఇద్దరి గొంతులూ ఒకేలా, ఇద్దరి మాటా ఒకేలా ధ్వనించినప్పుడు ఏదీ వేరు కాదనిిపిస్తుంది. ఇప్పటిదాకా నేను జీవించినది జీవితమే కాదు. ఇప్పటిదాకా నేనున్నది ఒక లోకమే కాదనిపిస్తుంది. ఇంకేముంది మనసు ఎప్పటికీ ఆ కొత్త లోకంలోనే తిష్టవేయాలనుకుంటుంది. అందమైన పొదరిల్లు అల్లుకుంటుంది. అందులో తన సహవాసితో మకాం వేసి జోరుజోరుగా షికారు పాటలే ఆలపిస్తుంది. కానీ, అలా వచ్చిన హృదయాలన్నీ స్థిరంగా ఉండిపోవడానికి కాదని, కొద్దికాలం హృదయాలను మురిపించి ఆ తర్వాత తపింపచేయడానికి, విలవిల్లాడేలా చేయడానికేనని ఆ తర్వాతెప్పుడో తెలిసిపోతుంది. అప్పటిదాకా ఏ రోజూ లోకాన్ని తరచి చూడని తనకు ఒకసారి అలా పరికించి చూసే సరికి అంతా వింతగా అనిపిస్తుంది. లోకం తీరే ఇంతని, దీనికున్న రీతీ రివాజులన్నీ ఇవేనని బోధపడుతుంది. అంతటితో గుండె తడారిపోతుంది. గొంతు పగుళ్లు బారి మాటే పెగలకుండా పోతుంది.
పర్వానే కే జల్‌నే పే - హఁస్‌నా న తమాషాయీ
హస్‌తీ హుయీ శమ్మా భీ ఁ ఏక్‌ రాత్ కీ రానీ హై /జబ్‌ తుమ్‌ హీ/
(శలభాలు కాలిపోవడం చూసి, తమాషాగా నవ్వుకోకు
నవ్వుతున్న దీపం కూడా ఆ ఒక్కరోజుకి రాణియే కదా!)
’తమసోమా సద్గమయా’ అనే మాట ఎన్ని యుగాలుగా వినపడుతోంది. రుషులూ, మహర్షులంతా చీకటిని వదిలేసి వెలుగులోకి వెళ్లండి అంటూ ఘోషించిన వారే కదా! అలాంటప్పుడు కాంతిని ప్రేమించడం శలభాల (మిడతలు) తప్పెలా అవుతుంది.? అసలు జగత్తు నడిచేదే కాంతితో కదా! కాకపోతే ఆ కాంతి కాల్చివేస్తుంది కూడాననే సత్యం తెలియకపోతే ఎలా? అని ఎవరైనా ప్రశ్నించవచ్చు. తమ హద్దుల్లో తాము ఉండిపోతే ఈ సమస్యే ఉండదు కదా అని కూడా ఎవరైనా అనవచ్చు. కానీ అవ్యాజమైన ప్రేమకు హద్దులు ఉంటాయా? హద్దులంటూ ఉంటే అసలది ప్రేమ ఎలా అవుతుంది.? ప్రేమ అభయాన్నిస్తుంది. అద్వైతంగా ఉంటుంది. అవును మరి! ప్రేమలో ఏదో ఒకటే ఉంటుంది. ఇద్దరు కాస్తా ఒక్కరే అవుతారు. అంతిమంగా ఒక్కరే ఉంటారు. అప్పటిదాకా నీ ఎదురుగా ఉన్నది నిన్ను తాకి బూడిదైపోయింది నీలో భాగమేనని నీకు తెలియాలి గానీ శలభాలు కాలిపోవడాన్ని చూసి దీపాలు తమాషాగా నవ్వుకుంటే ఎలా? పోనీ ఆ నవ్వుకునే దీపస్థంభమైనా శాశ్వతంగా ఉండిపోయేదేమీ కాదు కదా! అశాశ్వతం అనుకుంటే అన్నీ అశాశ్వతమే. అయితే అశాశ్వతమైన జీవితంలో శాశ్వతానందాన్ని పొందడంలోనే జీవన వైదుష్యం ఉంది. అసలు సిసలైన జీవన జ్ఞానం ఉంది.
- బమ్మెర
