జుల్మ్‌ తుమ్హారే సహ నా సకే హమ్‌ - Julm Tumhare Saha Naa Sake hum Ramchandra Latha Mangeshkar Namoona old movie

హృదయాన్ని ఉప్పెన కప్పేసినప్పుడు..

ఎంతో అపురూపమైన ప్రేమ తన సొంతమవుతుందని ఆశపడ వచ్చు.. గుండె నిండా ప్రేమతో ఒకరి చేతిని అంతే అపురూపంగా చేతుల్లోకి తీసుకోవచ్చు. కానీ, ఒక్కోసారి ఎక్కువో తక్కువో అనికాదు ఆశించిన దానికి పూర్తి విరుద్ధంగా, ఒక విషాదంతంగా జీవితం మిగిలిపోతుంది. హృదయం గాయాల జల్లెడవుతుంది. ఈ విపరిణామానికి మనిషి కకావికలమవుతాడు. కల్లోల సాగరమవుతాడు. ఈ భావోద్వేగాలే 1949లో విడుదలైన ‘నమూనా’ సినిమా కోసం న క్శబ్‌ రాసిన పాటలో వినిపిస్తుంది. స్వరకర్త సి. రామచంద్ర బాణీకి లతా మంగేష్కర్‌ ప్రాణం పోశారు. 

జుల్మ్‌ తుమ్హారే సహ నా సకే హమ్‌- సబ్ర్‌ కా దామన్‌ ఛూట్‌ గయా 
ఎక్‌ ఠేస్‌ లగీ - ఆసూ టప్‌కే - ఎక్‌ ఛోట్‌ లగీ దిల్‌ టూట్‌ గయా / ఎక్‌ ఠేస్‌ లగీ/ 
(నీ కసాయి తనాన్ని భరించడం నా వల్ల కాలేదు. సహనాల బంధం ముక్కలయ్యింది. 
ఒక వే టుకు కన్నీరొలికింది.. ఒక గాయమై.. హృదయం విరిగిపోయింది) 

ప్రేమపాశంలో జీవితకాలమంతా పెంచుకున్న ఎంతటి బంధమైతేనేమిటి? ఎడతెగని కసాయి వేట్లతో అది తునాతునకలైపోతుంది. ఏ రోజుకారోజు ఈటెలు కొత్తగా గుండెలో దిగుతుంటే జీవితం కన్నీటి ప్రవాహమవుతుంది. అదే పనిగా ఎదలో గునపాలు దిగుతూ ఉంటే ఒక దశలో ఏడవడానికి కూడా శక్తి లేక గొంతు మూగపోవచ్చు. ఏడుస్తూ విలవిల్లాడితే గానీ, తృప్తి కలగని క్రూరత్వం ఇంకా ఇంకా గాయం చేస్తూ పోవచ్చు. అప్పటిదాకా మనిషిలోని ఒక కోణాన్నే చూసిన వాళ్లను ఇదంతా దిగ్ర్భాంతికి గురిచేయక మానదు. అప్పటిదాకా అంతగా నమ్మిన వ్యక్తిలో, అతనే తన లోకం అని నమ్మిన వ్యక్తిలోంచి ఒక్కొక్క వైరుద్ధ్యమే బయటపడుతుంటే త ట్టుకోవడం ఎవరి తరమవుతుంది? 

నజ్‌రోంకీ లగావట్‌ దిల్‌ కీ లగీ - సుఖ్‌ సే నహీఁ రహెనే దేగీ కభీ 
జిన్‌ పే తేరే గమ్‌ మే గుజ్‌రీ - ఎక్‌ ఛాలా బనా ఔర్‌ ఫూట్‌ గయా / ఏక్‌ ఠేస్‌ లగీ/ 
(హృదయాన్ని ఆవరించిన ప్రేమ, సుఖంగా ఎప్పుడూ ఉండనివ్వదు. 
వ్యధలు దొర్లిన చోట ఒక బొబ్బ పుట్టి అంతలోనే చితికిపోతుంది ) 

బంధం ఏర్పడిన కొత్తలో అంతా ఆనందంగానే ఉంటుంది. కాకపోతే ఆ బంధం ఎప్పటికీ అలాగే ఉండిపోతుందా? లేక ఏ సుడిగాలికో వడలిపోయి రాలిపోతుందా? అని మనసు నిరంతరం దిగులూ ఆందోళనల్లో పడిపోయిందనుకోండి. వారి మనసుకింక సుఖంగా ఉండే అవకాశం ఎక్కడిది? నిజంగానే ఒకవేళ అలా ఏదైనా అపస్వరమైనా పలికితే హృదయం విలవిల్లాడిపోతుంది. విషాద గీతాల్ని ఆలపిస్తుంది. నిజానికి ఎవరూ ఉబుసుకోక ప్రతికూల ఆలోచనలు చేయరు. ఎక్కడో ఆ ఛాయలు కనపడతాయి. మరెక్కడి నుంచో సెగలు ఎగిసిపడుతుంటాయి. ఇవే మనిషిలో అనుమానాన్ని కలిగిస్తాయి. ఆవేదనకు గురిచేస్తాయి. క్షణం క్షణం వణికిపోయేలా చేస్తాయి. అంతటి అంతరక్షోభలో ఎంత కొత్త బంధమైనా ఏం ప్రశాంతంగా ఉంటారు? 

ముహ్‌ ఫేర్‌ కే జానే వాలే యే ఫరియాద్‌ తో మేరీ సున్‌తా జా 
జిస్‌మే తేరీ తస్వీర్‌ సజీ - ఆజ్‌ వో శీశా టూట్‌ గయా / ఏక్‌ ఠేస్‌ లగీ/ 
(ముఖం చిట్లించుకుంటూ వెళ్లే బాటసారుల్లారా! నా ఫిర్యాదు కాస్త విని వెళ్లండి! 
గాజు బీరువాలో అమర్చిన మీ చిత్రపటం ఈ రోజు పగిలిపోయింది చూసుకొండి.) 

గుండెలో ఎంత ద్వేషం పెంచుకుంటారో ఏమిటో... అస్తమానం ఎవరినో ఏమో చేస్తామంటూ కొందరు అదేపనిగా ప్రతిజ్ఞలు చేస్తారు. ఎదుటి వారికేసి ఎప్పుడూ గుడ్లురుముతూ ఉంటారు. దానికంతా తామేదో చాలా సురక్షితంగా ఉన్నామనే భావనే కారణం. కానీ, తాము ఎంతో భద్రంగా దాచుకున్నామనుకుంటున్న తమ చిత్రపటం కూడా ఒక్కోసారి పగిలి ముక్కలైపోవచ్చు. అయినా చాలా రోజుల దాకా వారికి ఆ విషయమే తెలియకపోవచ్చు. ఎంతసేపూ ఎదుటివారి బతుకుల్ని కూల్చివేస్తున్నామన్న సంతోషంలోనే ఉండిపోతే, తన జీవితం ఎలా కూలిపోతోందో తెలుసుకునే అవకాశమెక్కడ? నిజానికి ఎదుటి వారి జీవితంలోకి చూడటంలో ఉన్న దాంట్లో వెయ్యి రెట్ల అదనపు శ్రమ తన జీవితంలోకి చూసుకోవడంలో ఉంది. అందుకే చాలా మంది ఆ అంతర్వీక్షణకు సిద్ధం కాలేక తప్పించుకోవాలని చూస్తారు. కానీ, జీవిత సత్యాలు ఎవరినీ వదిలిపెట్టవు. అవి జీవితమంతా వెంటాడతాయి. ఎప్పుడో జీవనతత్వాన్ని బోధించి తీరతాయి. 

- బమ్మెర 

తేరీ బంజారన్‌ రస్తా దే ఖే - Tero Banjaran Rasta De Khe Anand bakshi laxmikanth Pyarelal- banjaran movie

ఎవరెవరో వచ్చారు... ఒక్క నువ్వు తప్ప!

లోకంలో ఎన్ని వందల కోట్ల మంది ఉంటేనేమిటి? నీ ప్రాణ సమానమైన వాళ్లు నీకు దూరమైపోతే, లోకంలో ఎందరున్నా ఎవరూ లేనట్లే అనిపిస్తుంది. తనదంటూ, తనకంటూ ఇంకేమీ మిగల్లేదనిపిస్తుంది. కాకపోతే ఆ దూరమైపోయిన వాళ్లు ఎప్పుడైనా మళ్లీ రాకపోతారా అన్న ఒక ఆశ మాత్రం ఎప్పటికీ వెంటాడుతూనే ఉంటుంది. నిరంతరం వాళ్లకోసం ఎదురు చూడటం ఒక పెద్ద తపస్సవుతుంది. ఆ తపస్సులో ప్రతిధ్వనించే కొన్ని జీవనరాగాలు 1991 లో విడుదలైన బంజారన్‌’ సినిమా కోసం ఆనంద్‌ బక్షీ రాసిన ఈ పాటను లక్ష్మీకాంథ్ ప్యారేలాల్ స్వర కల్పన చేసారు. సంచార జీవనంలోని ప్రణయాలు, వాటి పరిణామాలు ఎలా ఉంటాయో తెలిపే ఈ పాటలోని చరణాలు అల్కా యాజ్ఞిక్‌ గొంతులో ఎంత సహజంగా పలికాయో మీరే చూడండి. 

 * * * * *

తేరీ బంజారన్‌ రస్తా దే ఖే - కబ్‌ ఆయేగా మేరే బంజారే 
ఓ తూ నహీ ఆయా- ఆగయే సారే 
కబ్‌ ఆయేగా మేరే బంజారే 
(యీ సంచారిణి ఎదురు చూస్తోంది ఓ సంచారీ! నువ్వు ఎప్పుడొస్తావు? 
నువ్వొక్కడివే రాలేదు. ఎవరెవరో అందరూ వచ్చారు. 
సంచారీ! నువెవ్వప్పుడొసావు మరి!) 
సాధువుల లోకం సాధువులకన్నట్లు... సంచారుల లోకం సంచారులది. అసలే దేశ సంచారులు. ఎప్పుడు ఏ ప్రాంతం నుంచి ఏ ప్రాంతానికి వెళతారో, ఏ దేశం నుంచి ఏ దేశానికి బస మార్చేస్తారో ఎవరికీ తెలీదు. కాకపోతే, తమలో తాము ఉండిపోయినంత కాలం, ఎవరు ఎటు వెళ్లినా తంటాయేమీ ఉండదు. కానీ, ఒకరి హృదయంలోకి ఒకరు ప్రవేశించి , పరస్పరం హృదయాల్ని పంచేసుకుంటేనే అలజడి మొదలవుతుంది? ఎడబాట్లు, ఎదురుచూపులు గుండెల్ని కలవరపెడుతుంటాయి. కల్లోలపరుస్తుంటాయి.
దూర్‌ బహుత జో దేశ్‌ హై తేరా - పహుంచా నహీ సందేశ్‌ జో మేరా 
సప్నోంకే రాజా జల్దీ సే ఆజా- దేర్‌ న కర్‌ సాజన్‌ ప్యారే 
కబ్‌ ఆయేగా మేరే బంజారే 
(నీ దేశం బహుదూరం, నేను పంపిన కబురు నీకు చేరలేదేమో మరి 
కలల రాజా కదలిరా త్వరగా, జాగు సేయకింక ఓ ప్రేమమూర్తీ 
ఎప్పుడొస్తావో మరి ఓ సంచారీ!) 
దూరాలు, తీరాల మధ్య అయితేనేమిటి? హృదయాల మధ్య అయితేనేమిటి? ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఆ దూరాల్ని అధిగమించాల్సిందే లేదంటే దూరాలు మహాదూరాలై, మనం, మనకు తెలియకుండానే, తిరిగి ఎప్పటికీ చేరువకాలేని సుదూర దీవుల్లోకి విసిరివేయబడతాం. ఇద్దరూ ఉన్నది భూగోళం మీదే కావచ్చు కానీ, ఇద్దరూ నడుస్తున్నది భూమధ్య రేఖ మీదే కావచ్చు. కానీ, భూమికి ఎడమ కుడి వైపుల మధ్య ఎంతెంత దూరం? ఆగమేఘాల మీద ఏదైనా కబురంపాలన్నా అన్నిసార్లూ అంత సులువుగా అది అందదు కదా! పోనీ సమాచారం అందిన తర్వాతైనా, వడివడిగా అడుగులు వేయకుండా, తడబడుతూ ఉండిపోతే తీరాలు చేరువయ్యేదెలా? కన్న కలలు నెరవేరేదెలా?

ఐసా న హో కే తూన ఆయే - డోలీ కోయీ ఔర్‌ లే ఆయే 
తడ ప్‌ తడప్‌ కే తరస్‌ తరస్‌ కే - మై మర్‌జావూఁ గమ్‌ కే మారే 
తేరీ బంజారన్‌ రస్తా దేఖే- కబ్‌ ఆయేగా మేరే బంజారే 
( నువ్వే రాకుండా పోయి- మరెవరో వచ్చి వాలేరు సుమా! 
తల్లడిల్లుతూ, తపించిపోతూ నేను నా ప్రాణాలు ఇక్కడ వదిలే ను సుమా! 
ఓ సంచారీ ఎప్పుడొస్తావు మరి!) 
పల్లకీ అంటే వెదురు కర్రల వేదిక కాదు కదా! రెండు హృదయాలు ఒక లోకంగా ఒదిగిపోయే ఒక దివ్య సౌధమది. ఎన్నో ఏళ్లుగా ఒకరి కోసం ఒకరు వేయి కళ్లతో ఎదురు చూస్తున్న తరుణమది. సరిగ్గా అలాంటి సమయంలోనే ఏదో అవరోధం వచ్చి, అడ్డంకి వచ్చి ఇద్దరూ ఒకరినొకరు కలుసుకోవడమే కుదరకపోతే ఏమవుతుంది? ఆ రెండు హృదయాలు ముక్కచెక్కలై ఆకాశానికి అన్ని వైపులా విసిరివేయబడతాయి. ఆ స్థితిలో అహోరాత్రులూ, క్షణం- క్షణం తపించి తల్లడిల్లే హృదయాలు తమ ప్రాణాల్ని ఏం నిలబెట్టుకుంటాయి? అందుకే ప్రేమికులు, అలాంటి విపరిణామమేదీ చోటుచేసుకోకముందే, ఎవరో వచ్చి విడగొట్టలేనంతగా తమను తాము మలుచుకోవాలనుకుంటారు.

సప్‌నోం మే సప్‌నా తోడ్‌గ యా తూ- ఆగ్‌ సులగ్‌తీ ఛోడ్‌గయా తూ 
ఫూలోం పే చల్‌ కే లగ్‌తా హై ఐసే - పావ్‌ కే నీచే హై ఆంగారే 
మై మర్‌ జావూఁ గమ్‌ కే మారే- కబ్‌ ఆయేగా మేరే బంజారే 
(కలలో వచ్చి నా కలను విరిచేశావు నువ్వు, అగ్ని జ్వాలల్ని నాలో వదిలేశావు నువ్వు 
ఇప్పుడు పూల మీద నడుస్తున్నా- పాదాల కింద నిప్పులున్నాయనిపిస్తోంది 
బాధాతప్తమై నేనింక బతకనేమో అనిపిస్తోంది- ఓ నా సంచారీ ఎప్పుడొస్తావు మరి!) 
నిజజీవితంలోనే అని కాదు హృదయాన్ని ఎవరో వచ్చి, కలలో విరిచేయాలని చూసినా, అది నిజమంత వేధిస్తుంది. హృదయం అనంతంగా వ్యాపించే ప్రేమైక జీవనం మొదలయ్యాక కలకూ నిజానికీ మధ్య అట్టే తేడా కనిపించదు. అందుకే ఎవరైనా, కలలో వచ్చి తమ కలల్ని చిదిమేయాలని చూసినా హృదయం రక్తసిక్తమవుతుంది. ఆ సమయంలో పూలతేరు మీద వెళుతున్నా, అగ్ని జ్వాలలకు ఆహుతి అవుతున్నట్లు అనిపిస్తుంది. అందుకే ఎదురు చూపులతో ఎక్కువ కాలం గడిపేయకుండా, దూరాల్ని చెరిపేసి, తీరాల్ని ఏకం చేసి అక్కడ తమదైన ఒక తారాలోకాన్ని సృష్టించుకోవడం ఎవరికైనా తప్పనిసరి

- బమ్మెర 

ఆసూ భరీ హైఁ యే జీవన్‌ కీ రాహేఁ - Aasi Bari he ye jeevan ki raahe Mukesh to Raj kapoor parvarish hasratha jay puri

నన్నింక మరిచిపొమ్మని చెప్పరా!!

రెండు కన్నీటి చుక్కల్ని చూసే మనం ఒక్కోసారి కకావికలైపోతాం. అలాంటిది, ఒక్కోసారి జీవితమే కన్నీటి సముద్రమైపోతుంది. ఆ సముద్రాన్ని దాటి బయటికి రావడం ఇక ఎప్పటికీ సాధ్యం కాదని, నువ్వు నువ్వుగా ఇంక మిగలవనీ తేలిపోతే, ఎవరికైనా ఏమనిపిస్తుంది? నేను ఈ సముద్ర గర్భంలో కలసిపోయినా, తనను నమ్ముకున్న వాళ్లకు మాత్రం ఆ గతి పట్టకూడదనిపిస్తుంది. వారిని ఆ వైపే రాకుండా వారించి కాపాడాలనిపిస్తుంది. 1958లో విడుదలైన ’పర్‌వరిశ్‌’ సినిమాకోసం హస్రత జయ్‌పురి రాసిన ఈ పాటలో అలాంటి జీవన స్పందనలే వినిపిస్తాయి. దత్తారామ్‌ స్వరపరిచిన ఈ పాటను విషాదగీతాలకు మారుపేరైన ముకేశ్‌ పాడిన తీరు నిజంగా గుండెల్ని జలదరింపచేస్తుంది. మరొకసారి వినిచూడండి మీకే తెలుస్తుంది. 

*   *   *   *   *   *

ఆసూ భరీ హైఁ యే జీవన్‌ కీ రాహేఁ 
కోయీ ఉన్‌సే కహెదే హమే భూల్‌ జాయేఁ 
(జీవన దారులన్నీ కన్నీళ్లతో నిండిపోయాయి 
నన్నింక మరిచిపొమ్మని ఎవరైనా ఆమెతో చె ప్పేస్తే బావుండును) 
ప్రాణప్రదంగా ప్రేమించినవారిని ఎవరైనా పూలబాటల్లోంచి తీసుకువెళ్లాలనుకుంటారు గానీ, ముళ్లడొంకల్లోంచి నడిపించాలనుకుంటారా? క న్నీటి తుపానుల్లో వదిలేయాలనుకుంటారా? వెంట తీసుకుపోలేని స్థితిలో వారిని దూరంగా ఉండిపొమ్మంటారు. అలా అని వచ్చిపడిన సంక్షోభమేమిటో, ఆ విషాదమేమిటో నేరుగా తన ప్రేమమూర్తికి చెప్పేయడం కూడా ఒక్కోసారి సాధ్యం కాదు. ఆ విషాదం వెనుక అసలేం జరిగిందో చెప్పేయడానికి ఒక్కోసారి మన హృదయమే సరిపోదు. భాషా సరిపోదు. ఏదోలా చెప్పేద్దాం అనుకునే సరికి ఒక్కోసారి గొంతు తడారిపోతుంది, ఉన్న ఆ కాస్త భాష కూడా అవిటిదైపోతుంది. ఈ స్థితిలో తన ఆవేదనను తన ప్రేమ మూర్తికి చేరవేయడానికి మరో వ్యక్తిని ఆశ్రయించాల్సిన పరిస్థితి ఏర్పడుతుంది. అదేదో ఆ విషాదాన్ని వివరించడానికని కాదు తననింక శాశ్వతంగా మరిచిపొమ్మనడానికి.

వాదే భులాదే, కసమ్‌ తోడ్‌ దే వో 
హాలత పే అప్‌నీ, హమే ఛోడ్‌ దే వో 
ఐసే జహాఁ సే క్యో హమ్‌ దిల్‌ లగాయే / కోయీ ఉన్‌సే/ 
(వాగ్దానాలన్నీ మరిచిపొమ్మని, చేసిన ప్రమాణాలన్నీ విరిచేయమని 
నా స్థితిగతుల్లో నన్ను ఇలా వదిలేసి పొమ్మని ఆమెకు చెబితే బావుండును 
ఇలాంటి ఈ లోకం మీద నేనింకా మనసు లగ్నం చేయడం దేనికి? 
న న్నింక మరిచిపొమ్మని ఎవరైనా ఆమెతో చెప్పేస్తే బావుండును) 
ప్రేమికులుగా ఎన్నో వాగ్దానాలు, ప్రమాణాలు చేసుకున్న మాట వాస్తవమే కానీ, అవన్నీ జీవితం అంతో ఇంతో హాయిగా నడుస్తున్న రోజులు. జీవితం అక్షరాలా మన చేతుల్లోనే ఉన్న రోజులవి. కానీ, ఉన్నట్లుండి అంతా తలకిందులై పోయి, అనివార్యంగా అనుకున్న వాటికి అంతా పూర్తి విరుద్ధంగానే జరిగిపోతున్నప్పుడు అప్పుడెప్పుడో చేసిన వాగ్దానాలకు , ప్రమాణాలకు ఉనికేమిటి? వాటి విలువేమిటి? పున్నమి రోజుల్లో కలిసి నడిచిన ఆ దారుల్లోనే ఆ తర్వాత కటిక చీకట్లో నడవలేం కదా! ఒకవేళ తప్పనిసరిగా ఆ దారుల్లోంచే వెళ్లాలనే అనుకున్నా ఏ చిన్న దీపమైనా వెలిగించే అవకాశమే లేనప్పుడు మళ్లీ వెన్నెల రోజులు వచ్చేదాకా వేచి ఉండాల్సిందే కదా! అయినా ప్రకృతిలో అమావాస్య తర్వాత క చ్ఛితంగా పున్నమి వస్తుందన్న గ్యారెంటీ ఉంది. కానీ, జీవితాన్ని కమ్మేసిన చీకట్లు క చ్చితంగా తొలగిపోతాయన్న గ్యారెంటీ ఏదీ లేదు. ఆ గ్యారెంటీ ఏదీ లేనప్పుడు నీ ప్రేమమూర్తిని అప్పటిదాకా వేచి ఉండవని హృదయమున్న ఏ ప్రేమికుడూ చెప్పలేడు. అందుకే తననింక మరిచిపొమ్మని చెప్పడానికే సిద్ధమవుతాడు.

బర్‌బాదియోఁ కీ అజబ్‌ దాస్తా హూఁ 
శబ్‌నమ్‌ భీ రోయే మై వో ఆస్‌మాఁ హూఁ 
తుమ్హే హర్‌ ముబారక్‌, హమే అప్‌నీ ఆహేఁ /కోయీ ఉన్‌సే / 
(ద్వంసమైపోయిన వింత జీవనగాథను నేను 
మంచు సైతం విలపించే ఆకాశాన్ని నేను 
నీకు నీ సంసారపు శుభాకాంక్షలు, నా నిట్టూర్పులు నాతోనే ఉంటే ఉండనీ 
నన్నింక మరిచిపొమ్మని ఆమెతో ఎవరైనా చెప్పేస్తే బావుండును) 
మన చుట్టూ జరిగే ఎన్ని జీవన విధ్వంసాల్ని మనం చూడలేదు. వాటన్నింటికీ ఒక తుది మొదలైనా ఉంటాయి. కూలిపోతున్నట్లే అనిపించిన జీవితాలే తిరిగి నిలబడిన ఎన్నో సందర్భాలు మనం అనేకం చూశాం. కానీ, కొన్నిజీవితాలు ఇందుకు పూర్తిగా భిన్నమైనవి, మోడు చిగురించడం మాట అటుంచి ఏ మంటలో ఎగిసిపడి కూకటి వేళ్లతో సహా బూడిదైపోతుంది. ఆకాశమే నాకు అండదండగా ఉన్నప్పుడు నాకేమిటని ఎంతో ధీమాగా ఉండే నక్షత్రాలు, మేఘాలు, మంచు, అనాథలై వెక్కివెక్కి ఏడ్చినట్లు, ఆశావ హమైన ఏ ఒక్క పరిణామమూ కనిపించక వీర కిశోరులు సైతం విషాదంలో పడిపోతారు. సంతోషమైనా దుఃఖమైనా నీతోనే అనడం అవతలి వ్యక్తి హృదయపు నిబద్ధతను చెబుతుంది కానీ, దుఃఖం తర్వాత సంతోషం వచ్చే అవకాశం అసలే కనిపించనప్పుడు ఎదుటివారిని నిరీక్షణలో ఉంచడం ఏ రకమైన నీతి. అందుకే అంతే లేని ఈ దుఃఖ సాగరపు అంచున నిలబడి జీవితాన్ని బలిచేసుకోవడం కన్నా, ఒక కొత్త జీవితాన్ని ప్రారంభించమని ఏ హృదయమున్న ప్రేమికుడైనా చెబుతాడు. ఆ కొత్త సంసార జీవితానికి అందరి కన్నా ముందే శుభాకాంక్షలు చెబుతాడు. నీ కొత్త జీవితపు ఆనందాన్ని చూసి ఆనందపడే అవకాశాన్నయినా ఈ నిట్టూర్పుల మధ్య నాకు దక్కనీ అంటాడు. నిజానికి సముద్రాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకోలేనప్పుడు తరంగాన్ని తాకి తన్మయం చెందడంలోనే హృదయ ఔన్నత్యం, ఒక గొప్ప జీవన పరిణతీ ఉన్నాయి.

- బమ్మెర

ఓ మేరే దిల్‌ కే చైన్‌ - o Meri Dil ke Chain - Dileep kumar Mere jeevan saathee RD barman

నీ తోడు కోరింది లోకహితం కోసమే 



సాధారణంగా ప్రేమికుల మక్కువంతా తమవైన వ్యక్తిగత ప్రయోజనాల మీదే ఉంటుంది. అయితే, అరుదుగా మాత్రమే కొందరిలో తన ప్రేమమూర్తి చేయందుకుని సమాజం కోసం ఏదైనా చేయాలనే తపన ఉంటుంది. తమ అసలు సిసలైన వ్యక్తిగత ప్రయోజనాలు నెరవేరతాయన్న ఒక అవగాహన వారికి ఉండడమే అందుకు కారణం. సరిగ్గా అలాంటి భావజాలంతో వచ్చే సినిమా పాటలు చాలా అరుదుగానే ఉంటాయి. 1959 లో విడుదలైన ’దీదీ’ సినిమా కోసం సాహిర్‌ లుధ్యాన్వీ రాసిన ’తుమ్‌ అగర్‌ భూల్‌ భీ జావో’ అనే పాటలోని ఒక పాదంలో కథానాయకుడు తన ప్రేయసిని ఉద్దేశించి ’మైనే తుఝ్‌సే హీ నహీ సబ్‌ సే ముహబ్బత కీ హై’ ( నేను నిన్నే కాదు సమస్త మానవాళినీ ప్రేమిస్తున్నా) అంటూ తన సామాజిక ప్రేమను వ్యక్తం చేస్తాడు. అయితే, ఈ పాట విడుదలైన ఓ పదేళ్ల తర్వాత అంటే 1972లో వచ్చిన ’ మేరే జీవన్‌ సాథీ’ సినిమా కోసం మజ్రూహ్‌ సుల్తాన్‌పురి అలాంటి సామాజిక ప్రేమగీతాన్నే రాశాడు. ఈ పాటకు ఆర్‌. డి బర్మన్‌ సమకూర్చిన బాణీ కిశోర్‌ కుమార్‌ గాత్ర మాధుర్యంతో పండిపోయింది. సినిమా విడుదలై నాలుగు దశాబ్దాలు దాటినా రస హృదయుల గుండెల మీద ఇప్పటికీ నడయాడుతూనే ఉంది. 

ఓ మేరే దిల్‌ కే చైన్‌ 

చైన్‌ ఆయే మేరే దిల్‌ కో దువా కీజియే /ఓ మేరే/ 
( ఓ నా హృదయ సాంత్వనమా! 
నాకు శాంతి కలగాలని కోరుకోవా! ) 
పోరాటం వ్యక్తిగతమే కావచ్చు. సామాజికమే కావచ్చు. ఆ పోరాటం ఎడతెరిపి లేకుండా ఏళ్ల పర్యంతం కొనసాగుతున్నప్పుడు ఒక్కోసారి మనసు కాస్తంత శాంతిని కోరుకుంటుంది. ఒక నిండైన సాంత్వనను కోరుకుంటుంది. ఒకవేళ అప్పటికే ఎవరైనా మన హృదయానికి బాగా చేరువై ఉంటే, వాటిని ప్రసాదించమని కోరేందుకు హృదయం సిద్ధమవుతుంది. ఏ యుద్దమైనా అంతిమంగా కోరుకునేది శాంతినేగా...! లోక హితం కోసం పోరాటం చేసే ఏ యువకుడైనా యుద్ద విరామంలో సైనికుడిలా ఎప్పుడైనా కాసేపు సేద తీరాలనుకుంటే తప్పేముంది? కాస్తంత శాంతిని, కాస్తంత సాంత్వనను కోరుకుంటే నేరమేముంది?
అప్‌నా హీ సాయా దేఖ్‌ కే తుమ్‌ - జానె జహాఁ శర్‌మాగయే 
అభీ తో పహ్‌లీ మంజిల్‌ హై - తుమ్‌ తో అభీ సే ఘబ్‌రాగయే 
మేరా క్యా హోగా, సోంచో తో జరా 
హాయ్‌ ఐసే న ఆహేఁ భరా కీజియే / ఓ మేరే/ 
(ఓ హృదయేశ్వరీ! నీ నీడనే నువ్వు చూసుకుని సిగ్గుపడుతున్నావు 
ఇంకా ఇది తొలి అంతస్థే! అప్పుడే నువ్వు గాబరా పడిపోతున్నావు 
ఇలా అయితే, నేనేమై పోవాలో ఆలోచించు 
హోయ్‌... మరీ అంతలా నిట్టూర్పులు విడవకు) 
ఎవరినో నీ మనసు నిండా నింపేసుకుంటావు. ఆమే నీ లోకంగా ప్రేమ పెంచేసుకుంటావు. కానీ, నువ్వేదో అలా అనుకున్నంత మాత్రాన ఎదుటి వ్యక్తి వెంటనే ఆమోదముద్ర వేస్తారని కాదు కదా! నీ ప్రతిపాదనకు వెంటనే తలూపి అప్పటికప్పుడు నీతో కలసి నడవాలంటే అది అయ్యేపనేనా? నువ్వు కాస్త తెలిసిన వ్యక్తివే కావచ్చు. నీ దారీ ఆమె దారీ ఒకటే అయినా కావచ్చు. అంతమాత్రానికే నువ్వూ నేనూ ఒకటేనని నీలో భాగంగా జీవించేస్తారా? ఎవరి జీవితం వారికున్నట్లే. ఎవరి అనుభవాలు వారికి ఉంటాయి. ఎవరి భయాలు వారికి ఉంటాయి. అయినా ఎదుటి వ్యక్తికి నువ్వు ముందే అన్నీ చెప్పేసి నువ్వు ఈ మార్గాన్ని ఎంచుకోలేదు కదా? అలాంటప్పుడు, నువ్వు కాదంటే నేనేమైపోవాలో చె ప్పు అంటే ఎదుటి వ్యక్తి ఏం చెబుతారు? నీ భావోద్వేగాల్ని ఎదుటి వ్యక్తి మీద అలా గుమ్మరించేస్తే ఎలా? సామాజిక కార్యకలాపాల్లో ఆమెకూ బాధ్యత ఉంటుంది ఎవరూ కాదనలేరు. కానీ, ఆమె నీతోనే కలసి నడవాలనేమీ లేదుగా !
ఆప్‌కా అర్‌మాఁ ఆప్‌కా నామ్‌ - మేరా తరానా ఔర్‌ నహీఁ 
ఉన్‌ ఝుక్‌తీ పల్‌కోఁ కే సివా - దిల్‌ కా టికానా ఔర్‌ నహీఁ 
జంచ్‌తా హీ నహీఁ - ఆంఖో మే కోయీ 
దిల్‌ తుమ్‌కో హీ చాహే తో క్యా కీజియే / ఓ మేరే/ 
( నీ గురించిన ఆశలు, నీ పేరు ఇవే తప్ప నాకు మరో రాగం లేదు 
వాలిపోయే నీ కనురెప్పలే తప్ప నాకు మరో ఆవాసం లేదు 
నువ్వు కాక నా కళ్లల్లో మరేదీ పొసగదు 
నా మనసు నిన్నే కోరుకుంటే నేనేం చేయను!) 
ఎదుటి వ్యక్తి కేవలం వ్యక్తిగానే ఉన్నంత కాలం, అదొక పరిచయంగానే ఉండిపోతుంది. అప్పుడు నీకు నువ్వుగా, హాయిగా నీలో నువ్వు ఉండిపోతావు. కానీ, ఎప్పుడైతే ఆ వ్యక్తి నీ ప్రపంచమైపోతారో అప్పుడు నువ్వింక నువ్వుగా ఉండ లేవు. నీకొక గూడూ గుడారం ఏమీ ఉండవు. నీ ప్రపంచం అంతర్థానమైపోతుంది. అవతలి వ్యక్తే ప్రపంచంగా ఆ కళ్లల్లో, ఆ కంటి వెలుగుల్లో నువ్వు జీవించడం మొదలెడతావు. ఎందుకంటే ఆమె ఒక లోకమైపోయాక ఆమె కాక లోకంలో మరెవరూ ఉన్నట్లు నీకు అనిపించదు. కాకపోతే ఎదుటి వ్యక్తి ఇష్టాయిష్టాలను గమనించకుండా నీ మనోభావాల్ని ఎదుటి వారి మీద రుద్దేస్తానంటే ఎవరూ ఒప్పుకోరు.
యూఁ తో అకేలా అక్సర్‌ - గిర్‌ కే సంభల్‌ సక్‌తా హుఁ మై 
తుమ్‌ పకడ్‌లో హాథ్‌ మేరా - దునియా బదల్‌ సక్‌తా హుఁ మై 
మైనే మాంగా హై తుమ్హే - దునియా కే లియే 
అభ్‌ ఖుద్‌ హీ సనమ్‌ ఫైస్‌లా కీజియే / ఓ మేరే / 
(ఒంటరిగా నేనిలా ఎన్ని సార్లు పడిపోయినా మళ్లీ నిలదొక్కుకోగలను 
నువ్వు నా చెయ్యందుకో చాలు..... నేనీ లోకాన్నే మార్చేయగలను 
నిన్ను నే కోరుకుంది లోకహితం కోసమే సుమా 
ఏ నిర్ణయానికి వస్తావో అదంతా నీ చేతుల్లోనే ఉందింక )
ఎవరైనా తన సొంత పని మీద చాలా దూరమే పయనించి మధ్యలో అలసిపోయారే అనుకోండి. అయినా అవతలి వాళ్లల్లో కొందరికి అదేమంత పెద్ద గాబరా పడాల్సిన విషయంగా అనిపించకపోవచ్చేమో! అలా కాకుండా నువ్వు చేపట్టిన పని పదిమంది కోసం అయినప్పుడు జనం స్పందనలు వేరుగా ఉంటాయి. పదిమంది పని భుజానేసుకుని ఎక్కడైనా పడిపోతే అది సామూహిక నష్టం, సామాజిక నష్టం. అలా తెలిసి తెలిసి సామాజిక నష్టం చేసే హక్కు ఏ వ్యక్తికీ ఉండదు. అందుకే ప్రమాదాన్ని ముందే గమనించి అవసరమనిపిస్తే ఒకరి సాయం తీసుకోవడం అనివార్యమవుతుంది. పైగా నీ వ్యక్తిగత అవసరాల కోసం సాయం కోరినప్పుడు ఎవరైనా విముఖత చూపవచ్చేమో గానీ, సామాజిక ప్రయోజనం కోసం సాయం కోరినప్పుడు అత్యధికులు తమ సుముఖతనే వ్యక్తం చేస్తారు. ఎందుకంటే సామాజిక ప్రయోజనాల్లో తమ వ్యక్తిగత ప్రయోజనాలు ఒదిగి ఉంటాయని ఎక్కువమందికే తెలుసు. సామాజిక హృదయాన్ని ఆవిష్కరించే ఇలాంటి పాటలు అరుదుగా కాకుండా ఎక్కువ సంఖ్యలో రావాలని మనమంతా మనసారా కోరుకోవాలి.

- బమ్మెర .